نبشتاکار: گئوهَر مَلِک
انگریزی رجانک: فضل بلۆچ
در آ چه منی گِسا، تئو منی زند اَزاب کُرتگ. نزانان هما چۆنێن شومّێن رۆچے اَت که من گۆن تئو آرۆس کرت. اے دَه سالۓ تها تئو منا کُجام وشّی داتگ، بگوَش؟ " جتی چپانٹے ، پدا لگتے جَتی، آکپت. نا شُتێن زاه چۆ هار و هیّرۆپا چه آییۓ دپا در آیگا اتنت. آ چۆ بُتا لٹّ و لگتانی چێرا کپتگ ات، بله چه آییۓ دپا اّف و اَبّئوے دَر نئیاتک. اے چه ماهێا زیات اَت که آییۓ ورد و وراک زاه و مُشت و لگَت اَت، بله مرۆچی لٹّی سربار اَت.
آییا زانت که منی همجوابی آییۓ زهرۓ آسا چۆ گاسَٹێلا تێزتَر کنت. بدتر گنۆک بیت. جتی تانکه وت دَمی برت. لٹّی چَگل دات، تان دروازگا شُت، پد ترِّت و آتک. “ من واپسیا ترا اِدا مگِندان، اگن نه چه من و گندگ کسّ نێست" و چه دروازگا دَر آتک.
آ ڈگارۓ سرا چۆ مُردگا تَچک اَت. آییۓ هَڈّ و جانۓ بند بند چه دردا پُرشگا اَت. آییا وتی چمّ نزّ کرتنت. “همزهَ گوَشیت تئو منا وشّی نداتگ. آییۓ هدّا وشّی چێا گوَشنت؟ گۆن آییۓ کهۆلا یکّی و تپاکی، نانۓ دئیگ، رُپت و رۆپ شُشت و شۆد، مهمانداری، مِهر و دۆستی، من وتی جان وار کرتگ بله آییارا آسودگ کنگۓ جُهدُن کرتگ. بے آییۓ رزایا من وتی مات و پتۓ چارگا هم نشُتگان. همزَهۓ نِزّا وشّیۓ کیاس و کئیلۆ چے اِنت، آ وشّی چێا گوَشیت؟ آییا منا جت. البت گۆن هُدایا کئیا دست و داوا هست؟"
پدا آییا وتی کَسانی دلا آتک. ولیا که جت و آییا گرێت، ماتا آییۓ سر بگَلا کُرت و گوَشت: “ولی! ترا گُهار دلّ بیت؟ گُهار گۆن تئو پادارف نبیت، تئو نزانۓ گُهار تئی گِسا مهمانے؟" آییا مات گُلاێش کرت و گۆن آییۓ گُشانۓ لمبا وتی چمّ پهک کُرتنت. گوَشتی: “امّا! من ترا، ابّایا و ولیا نئیلان و دگه جاگهَ نرئوان.” ماتا آ بگَلا کرت و سر چُکِّت.
وهدۓ گوَزگا دێر نلَگِّت، گوَشنت جِنِکّ چۆ کِشارا اِنت، زوتّ رُدیت. وهد و پاس ماه و سالانی پرّگان سوار. بال کنانا شُتنت.
درُستێن جِنکّانی وڑا آییۓ مجگۓ تها اے هبر چه کسانی رۆدێنگ بوتگ اَت که جنکّۓ گِس آییۓ مردۓ گس اِنت. آییا وتی دلۓ تها وتی گسۓ سینگارگ و پلگارگ شرو کرتگ اَت و وتی هئیالانی واجهۓ ودارااَت که کدی کئیت و آییا بارت و گسۓ بانُکَ کنت.
پدا هما رۆچ آتک که آییا په وشّێن رۆچانی اُمێتا گۆن یکّ ڈنّی مردًا وتی پلگارتگێن گِسۓ رئوگۓ تئیاری کرت که آ گِس آییۓ وتی گِس اَت. دزگُهاران آ سمبَهێنت، گوَشنت بانۆر تان رۆچا پَری وتی رنگا دئینت، بله چه آیۆکێن وهد و آکبتۓ وشّیانی نورا آییۓ دێم وت چاردهی ماها رۆشنا اَت.
دزگُهاران گوَشت که چمّان پچ مکن که سال ڈُکّال بیت، بله آییا په وتی وشّێن وابانی ساٹاگا وتی چمّ نزّ کرتگ اتنت که چُش مبیت که واب چه آییۓ چمّان برِچنت. دزگُهارانی گوَشگۓ پدا، آییا وتی چمّ گۆن زۆرا پشتکنت. پدا دزگُهاران کُران شریپ، سبزێن تاک و اِسپێتێن تاسیۓ تها ساپێن آپ آوُرت و گوَشتش: “ نون چمّان پچ کن" آێێا ائوَلا بسمِلاه کرت و چمّ پچ کرتنت و کپران وانت و چه هُدایا وتی وشّێن رۆچانی دوا لۆٹِت. آپی چارو دوایی کرت: “ یا اللّه! منی و همزَهۓ دلا وتمانوتا گۆن اپا ساپ کن،" سبزێن تاکی چارِت و وتی زندۓ کِشارانی سبز بئیگۓ دوایی کرت و پدا آییا وتی مات و پِت، برات و گُهارانی مهر مان دلۓ یَکّ کُنجێا بند کرتنت و گۆن همزَها یکّ نۆکێن و وشّێن زندێۓ گوازێنگا اے گِسا آتک.
مات و پت ودُنیاۓ گوَشگۓ پدا، آییا وتی پُشتا تیرَنکے دات. آییۓ دلا گوَشت برقو ماتۓ گُٹّا بگر و بگوَش و جُست کن: “ مات! شما گۆن بێوسێن جِنکّان چێا درۆگَ بندێت و آیان چه وتی گِسا کَشّێت؟ پتَ گوَشیت که جِنکّۓ گِس آییۓ مردۓ گِس اِنت، مردَ گوَشیت: “ چه منی گِسا در آ، آے گِس که منیگ اِنت. ترا هاکُمی کئیا داتگ. جَن مالے، په بَها رسیت و انچۆ که گِسۓ اے دگه مال و اَسباب چه منی مرزیا گِسا اێر اَنت، انچۆ جَن هم چه منی مرزیا اِنت، دۆست نبوت، گلّێنانی، آییۓ بدَلا دگَرے کاران. “
آییۓ دِلا شاهگُل و زینت آتکنت، گوَشۓ آییارا نپتێا گۆن جَت، تراسی کرت و نِشت. شاهگُلا سالے چکّ آوُرت بله لاپ پُرّ و کُٹّ هالیگ اَت، چکّی سرَ نئیاتکنت. داکتَران گوَشت که مرد و جنۓ هۆن برابر نه اَنت. مردا اِلاج نکرت، گوَشتی: “همے زرّان که په اِلاجا داکتران بدئیان پرچا دگه جَنے مکَنانِش؟" شاهگُلی گلّێنت، شاهگُل چه گَمان گنۆک بوت، زێنَتۓ گناه اِش اَت که آییا جِنکَّ آوُرت بله مردا سئون داتنت، بله من . . . منی گناه چے اِنت؟
دروازگۓ درَهپارگۓ تئوار بوت. آییۓ هئیالانی بندیکّۓ اَڑتگًن تار ترَهکارگا سِست. همزَها پدا هَبر کرت: “تئو انگت همِدا نِشتگۓ، سَنٹ؟" آییۓ دلا هم پاهار کرت: “ تئو گۆن هداۓ هداییا داوا بکن که ترا ائیبی مان کرتگ، منا چێا جَنۓ؟ تئو چُکّے منی لاپا بدۓ، من چۆن پئداییَ نکَنان؟ شما مردێن هر دوبَها جنێنۓ سرا جَنێت. شما هم بنده اێت. شما بیمّارَ نبێت؟ هدا شمارا سَنٹ کرتَ نکنت؟ شما چه هدایی کاران چێا مئیاریگَ نبێت؟ داکتَرا ترا چے گوَشت؟ تئیی دلا من سهیگ نه آن؟ وتی ائیبا منی سرا تپّۓ؟" پاد آتک، همزَهۓ دێم په دێما اۆشتات. “منا یَله دئیۓ دگرے گِرۓ پدا آییۓ سرا سَنٹیۓ دوبَها جَنۓ؟"
همزه گنۆک بوت، داتی دودَستی تێلانکے. آ دور شت و کپت. گوَشتی: “داکتَر گُهَ وَرنت، جکَّ جَننت، درۆگَ بندنت داکتر، تئو داکتَرانی هبر درۆگ کرت نکرتنت، هئیادار و پارسا تئو بوتگۓ. من ترا گۆن وتی دۆستان پجّارۆک چێا کرت؟ تئو چه آیان په من اینچُکێن وشّیے گپت نکرت؟ من ترا په زانت گۆن آیان تهنا نکُرت؟ بله تئو . . .”
اے هبر نه اتنت که چه همزَهۓ دپا در آتکتنت، گوَشۓ سرُپ اتنت که هَمزَه آییۓ گۆشانی تها مان رێچگا اَتِش، آییۓ سرا گوَشۓ گِرۆکے کَپت. اَرسی چمّانی تها هُشک بوتنت، نُکّی چه نادۆکا چۆ جئورا تهل بوت، ٹێلگی در گُڑِتنت. همزَهۓ تئوار دور چۆ که چه جپهلێن چاتێۓ تها بیئیت، آییۓ گۆشان کَپت: “برئو، من تئیی سئون داتنت، سئون داتنت.”
آییۓ چار جِنکّ اَنت، بچّے بوتی بله مُرت.
همزَه مزَنێن دیندارێن مردُمے. هَجّی کُرتگ، درُستێن مردم "هاجی ساهِب" گوَشتنتی، پێش اِمامی هم کنت، دگه جنے گِپتی بله اے هم آییۓ کِسمتا "سنٹے" بوت.
منتوار: گۆشان نکپتگێن تئوار
