رجانک: کریم بلوچ
هست ات یک گددوچے _ دَرزی اے _ یگبرے آ وتی گـُـد دوچی ڈکان ءَ کار کتگ و ژند بیتگ ات ؛ یگبرے وتی ڈکان ءِ دَروازگ ءِ نزیک _ نزینک _ ءَ جنینی آوازئی اِشکت :
- مربا ، په بهای ءَ مربا !
گــُــد دوچ چه تاگ ءَ _ کِیکـَڑای ءَ _ سر کـَش اِت و توار ئی کت : - مهروانیں جَنین آدم ، بیا اِت ادان ؛ من شمئی مربایانی گِراک اوں .
سودا کنوک وتی گِرانیں سَپت ءَ زُرت و چست کـت و چه دَرزی ءِ ڈکــان ءِ مــزنــیــں پَدَکانکاں _ پَدْانکاں _ کـَشّـاں و گــُــد دوچ ءِ ڈکان ءَ آرت انت و گــُــد دوچ ءِ دیما وتی مربا و نباتاں ایر کت انت .
گــُــد دوچ هم مربایانی یک یک شیشگان ءَ زُرت ، دپگر پاچ کت انت ، بو کـَشّـِت انت و آهر ءَ گوئشتی : - منا چه ایشی ءَ سئے چَمچه بدئے .
بها کنوک چه ایشی که آئی چو کم زورَگ انت ، سَکّ هَیران بیت ، بلے نون چون ئی به کتیں ، مربای ءِ سئیں چمچه ئی دات انت و وتی سوداگری ءِ رَندا شـُت .
گــُــد دوچ گوں مربای ءَ نان ءِ چـُنڈے _ ٹـُـکرے _ ءَ لـَگاشت و چَرپ کت و چارپادگ ءَ اِیر کت .
- هـَؤ ، اے پیرام ءِ کار ءَ کـُٹیناں ، گـُـڑان وَران ئی . _ گوں وتا هبر کنان ءَ گوئشت ئی .
مربایانی بو ءَ چه ، چه هر نیمگ ءَ مَکِسک _ مـَـشّ _ بال کناں آتک انت . گــُــد دوچ زهر گِپت و مَکِسْـکانی گوانک جَت و نِهـِـرّ دات : - برو ات و گـُم بـَئـیـت .
بلے مَکِسک آئی ءِ گپاں وا سَرپَد _ سوهَو _ نه بیت انت و انگت _ هنگت ، هَگـَت _ مربایانی بـُرزَگ ءَ بال کنان اتنت . گـَرمسَریں گـُد دوچ ، گدے آهانی نیمگ ءَ چَنڈینت ، چه آئی ءِ گـُد ءِ چَنڈپینگ ءَ هَپت مَکِسک یکجاهی مُرت انت و جهل ءَ ڈگار ءَ کـَپت انت .
- هپت دانگ یکپارَگی ! هِچ وَهد چو نه بیتگ ! _ گــُــد دوچ گوں هَیرانی گوں وَت رَٹــان ات . _ سرجمیں دُگنیا _ دنیا _ پیکه ایشی ءَ بزانت .گــُــد دوچ پر وَتا نوکیں پوستی _ چَرمی _ سُرین بَندے ٹهینت و آئی ءِ سرا ڈلـَک ءَ نِبِشت ئی : « دَست ءَ یـگبرے چـَنـڈیت هـَپتانی ساه ءَ بـَنـد ایت »
گــُــد دوچ وتی نوکیں پوستی سُرین بند ءَ بَست و شُت که جهان ءَ هال به دَنت و پَریشی که پدا بــِرمه گـَرد ایت ، ٹــُکــُرے پنیر ئی هم زُرت و کیسگ ءَ کت . لوگ ءَ مـُرگـَلـُک ئی هم دیست ، آئی ئی هم گِپت و کِیسَگ ءَ مان کـُت . شَهر ءَ چه دور پک گـُـوَرے ءَ ، گــُــد دوچ تـُرسِناکیں بَلاهے _ گـُرو * _ اے دیست . شُت و آئر ئی سَلام دات :
- سِلامالـَیـک ، من رواں که دنیای ءَ پر وتا مال و مِلکتے وَدی بکنان ، بارین تو نه لوٹ ئے که منی همراه به رَوئے ؟ بَلاه چه لاگر ، ڈانگری و کم جونیں گــُــد دوچ ءِ هبر کِـٹـِی کِـٹـی کـَند اِت و گوئشت ئی : - تو پیکه بد شانسیں گـَنوکیں مَردَلـُکے به بئے !
گــُــد دوچ آئی ءِ تهلیں هبراں نه مـَرّینت و تا وهدے که زندگ ات و ساه ئی هست ات جواب ئی دات : - بچار که منی سُرین بند ءَ چے نبشتگ ، گــُـڑان تو زان ئے که من کے اوں .
بَلاه ، پوستیں سُرین بَند ءِ نبشتانک وَنت انت و پگر ئی کت که گـُد دوچ گوں یک دَستے ءِ چـَنـڈینگ ءَ ، هَپت مردم کـُشتَگ انت . هِچ داب ءَ باور ئی نه بیت که په گِندَگ ءَ چشین لاگر و هَڈی ئیں مـَردَلـُکے بتوانت چشین شهزور و زورمَندیں مردمے به بیت . بـَلاه دِلا کـُت که گــُــد دوچ ءَ به چکاسیت . ڈونکے _ دوکے _ زُرت و هَنچی پــِرِهت _ پــِرِنچت _ که چه ڈوک ءَ آپ پــِٹ ات. و گــُــد دوچ ءَ گوئشت ئی : - تو اے کار ءَ کـُت ءَ نه کن ئے !
گــُــد دوچ چه کِیسَگ _ کِیتو _ ءَ پَنیر ءِ ٹــُـکـُـر ءَ کَشّ اِت و هَنچی پــِرِهت که چه پنیر ءَ ، پنیر ءِ شِـیـر چـُـرّ اِت انت .
اے کار ، بَلاه ءَ په آئی ءِ ڈڈی ءَ دِلجَم نه کـُت . بلاه ، ڈوکے چِت و دور دور ءَ سَٹ اِت و گــُــد دوچ ئی گوئشت : - نین بارین وتا به چـَـکاس .
- جوان انت ، مزنیں گپے نه انت ، گــُــد دوچ مـَنّ اِت . _ بلے تو وت دیست که تئی ڈوک آهر ءَ ڈگار ءَ کـَپت .
گوں اے گـَپ ءَ آئیا چه وتی کیسگ ءَ مـُرگـُک ءَ کـَش اِت و آزمان ءَ بال دات . مرگـُک وتی آزاتی ءَ وَش و گـَل ات ، پـورّ ئی کـُت و آزمان ءِ دل ءَ ، چه چماں اَندیم بیت .
- نون اگں تو چشیں پر زور و شهزورے ئے ، بیا و کمک بکن که اے دِرَچک ءَ چِست بکن اوں . بلاه اے گپ ءَ گوئشت و مَزنیں بید ءِ درچک ئی پیش داشت .
- بیا گوں دل ءِ واهگاں ، تو درچک ءِ بـُنڈ و چِرَکاں بزور ، من درچک ءِ شاهڑ و تاکاں
زوراں که گِیشتر و گِران تِر انت ._ گــُــد دوچ جـَواب دات
بَلاه شـُت دیما و نه دیست ئی که چون گــُــد دوچ ٹــَـال و شـَاهڑانی نیام ءَ نِشت . چـُنت دَمان ءَ رَند ، بلاه گوئشت : - من دَمبُرتَگ بیا که یک دَمانے آرام به کن اوں .
گــُــد دوچ هم هما دمان ءَ پیش چه ایشی که بلاه بگندیت ، چه درچک ءِ شاهڑاں ایر کـَپت و یک کسانیں شاهڑے ءَ گِپت تا که پیش بداریت که گوں بلاه همزور بیتگ و بلاه ءَ گوئشت ئی : - چو که من گِند اوں ، تو چو که تو وت پگر کنگ ئے ، زوراک و زورمَند نه ئے !
آ شُت انت دیما تا که پیر ءِ دِرَچکے اِش دیست . جـَهلی دانگ اِش یا چِتَگ اتنت یا شَپــِتَگ اتنت . رَستگیں پیر تهنا هما بُرزیگیں شاهڑاں پـُرّ اتنت . بـَلاه ، درچک ءِ شاهڑاں جَهل کت و داشت تا که گــُــد دوچ پیر ءِ دانگاں به چِنت و به وارت . بلے وهدے که گــُــد دوچ ءِ باری _ باریگ _ بیت که پیر ءِ بُرزیں ٹــَـالان ءَ جَهل به داریت ، یگبرے که شاهڑ راست بیت انت و گــُــد دوچ ءِ جِند هما دمان ءَ بال کـُت و پیر ءِ درچک ءِ دومی نیمگ ءِ شاهڑاں لونج بیت . بلاه گوئشت : - اُڑے تو پر من ٹالے ءَ هم داشت ءَ نه کن ئے !
گــُــد دوچ آئیا پسو دات : - الـّم انت که من توان اوں ؛ من هاسکار چو درچک ءِ شاهڑانی گون ءَ بال کت ، بلے نون تو جهد بکن بارین تئی گون ءَ بیت .
بلاه جهد کت که چه درچک ءِ برزگ ءَ سِٹ به کنت ، بلے یکیں پادئی درچک ءِ شاهڑے ءَ بند گِپت و هما داب ءَ درچک ءَ لونج بیت .
همے وهد ءَ بادشاه گوں وتی مردماں چه هَمودان گـُـوَزان ات ، تا که لونجیں بلاه ئی دیست پول ئی کت : - ادان چے بَیَگ انت ؟ شما چے کنگ اِت ؟ گــُــد دوچ هما دمان ءَ باشاه ءَ سلامے دات و گوئشت ئی : - شمئی بادشاهی ءِ اجازت ءَ ، هچ هاسیں کارے من نه کتگ و نه کنگ اوں ، من تهنا اے دیهیں بلاه ءَ که مردم ئی تَنگ کتگ انت ، گِپت !
بازیں سالے اے بلاه ، دَمَگ ءِ مردمان ءَ دِلسیاه و دلتنگ کتگ ات . بادشاه هم ائیا اے کار ءِ بَدَل ءَ ، سـُهر _ سَونا _ ءِ کیسگے داد دات .
اے هبر که چون نترسیں گــُــد دوچ ، تُـرسناکیں بلاه ءَ گِپتگ و بندیگ کتگ ، گوات ءِ داب ءَ سرجمیں دگنیای ءَ شِنگ و تالاں بیت . چو گــُــد دوچ نامدار ، ایمن و زَرّواجهے بیت و وتی زندمان ئی په وَش و آرامی ءَ دیما برت و په مردم نیکی کناں بیت .
