نبشتانک: لیو ٹالستوی
بلوچی رجانک: فدا احمد
گوَشتَ کنین که چه ڈَنّی زبانان لبزانکی رجانک مان بلوچ ءَ نبئیگ ءِ هساب ءَ اِنت. کهنین کسه "سَئے جست" مئے یک کوشست اِنت که ڈَنّی لبزانک ءَ بلوچ استمان ءِ نیام ءَ بپَجّارینیت.
یکرندے بادشاھے اے ھیال ءَ گْور جت کہ اگاں آئی ءَ وتی سَے جست ءِ پسو بہ رس اِیت گڑا آ ھچ جاگہ چیر نہ تَرّ اِیت۔آئی ءِ سھیں جست چوش ات انت: کجام یک کارے ءِ کنگ ءِ شرتریں وھد کجام اِنت؟ پہ من کجام مردم شر تر اَنت ءُ درستاں چہ گیش کَے ءَ را دلگوش بدیاں ؟ بادشاہ ءِ گڈی جست :پہ کنگ ءَ کجام کارءِ ارزشت چہ درستاں گیشتر اِنت؟
بادشاہ ءَ جار پرینتگ ات کہ ھرکس اے جستانی راست ءُ دلجمیں پسو ءَ دنت آچہ داد ءُ د َھِش ءَ بڈّ ءُ بار کنگ بیت۔
زانت کار ءُ کوّاس رُمب رُمب ءَ بادشاہ ءِ کر ءَ اتک اَنت بلے یکے ءَ ھم بادشاہ ایمن کت نہ کت۔
لھتیں مردم ءِ دل ءَ اولی جست ءِ پسو ایش ات کہ کجام ھم یک کارے کہ شریں وھدءُ پاسے ءَ کنگ بہ بیت پریشی ءَ بادشاہ باید کہ وتی روچ،ماہ ءُ سالاں ردءُ بند بدنت ءُپہ شرّی ءُ الکاپی ایشی ءِ سرءَ بوشت اِیت ءُ پہ وھدءُ موسم کار ءِ کنگءِ وڑءُ ڈول ھم ھمیش اِنت۔چیزےمردم ءِ گشگ ات کہ پہ مردم ءَ کجام کارے ءِ کنگ ءَ پہ پکّائیں وھد ءِ زانگ نبوتگیں ھبرے۔بادشاہ ءَ را چوشیں سوجے ھم دیگ بوت کہ آ نزیک ءُ دست ءِ دپ ءِ مردمانی ٹولی یے اڈ بدنت ءُ ھماھانی سو٘جانی سر ءَ بہ بیت۔
چیزے مردمانی گشگ ات کہ لھتیں کار اشتاپ اشتاپی ٹھینگی بنت ءُ چشیں ساھتاں مردمءَ شَور ءُ د َورءِ وار نہ رس اِیت، پمیشا بادشاہ استال شناسے بدار اِیت دانکہ آ چہ پیسر ءَ پال ءُ ماسگے بجنت ءُ پیشنگوئی بکنت۔
ھمے وڑ دومی جست ءِ ھم بازیں پسوے در اَتک۔لھتین ءِ ھیال ءَ پہ بادشاہ ءَ انتزامکاری چہ درستاں گیشتر المی اِنت۔چندے مردم ءِ ھیال ات کہ تبلیگی ءُ استادءِ، بلے لھتین ءِ ھیال ھمیش اَت کہ جنگولیں سپاھیگ ءِ ارزشت چہ کلاں گیشتر اِنت۔
بادشاہ ءِ گڈی جست :پہ کنگ ءَ کجام کارءِ ارزشت چہ درستاں گیشتر اِنت؟ چندے مردم ءِ پسو اَت سائنسی دیمروی وھدیکہ چیزے ءِ ھیال ءُ دلگوش اِبابت ءِ نیمگ ءَ اَت۔بادشاہ ءَ یک پسوے ھم مان نیاورت۔
بادشاہ ءَ نیّت کت کہ پسّوانی شوھازءَ درویش ءِ کرءَ رواں کہ آ پہ وتی زانت ءُ زانشءَ نامدار اَت۔درویش ءِ ھنکین جنگل ءَ ات ءُ آئی ءِ نندءُ نیادءِ مردم انچائیں مردم ات اَنت۔بادشاہ ءَ وتءَ را انچائیں مردمے ءِ رنگ ءَ کت ءُ وتی سپاھیگ جاگھے ءَ نادینت اَنتءُ ایوکءَ دیم پہ درویشءِ ھنکینءَ شت۔
بادشاہ ءَ چہ دورءَ دیست کہ درویش وتی باگ ءَ زمین ءَ کونڈگ ءَ ات۔وھدے بادشاہ سر بوت گڑا درویشءَ پہ وشدلی آ وش اتک ک1ت ءُ پدءَ گوں وتی کارءَ دلگوش بوت۔آ پیرءُ آجِز اَت۔انچو کہ وتی بردئِے زمین ءَ جتگ کمو ھاک چست بوتگ گڑا چہ نزوری ءَآ د َرَھگ ءَ لگ اتگ۔
بادشاہ ءَ دیم گوں درویشءَ کت ءُ گشت کہ من سَے جستءِ پسوءِ شوھازءَ پہ تو اتکگاں۔
بادشاہءَ درویشءِ دیمءَ وتی سھیں جست ایر کت انت۔درویشءَ شری ءِ سرءَ گپ گوشداشت اَنت ءُ ھچی نہ گشتءُ پدءَ زمین ءِ کونڈگ ءَ لگ اِت۔بادشاہ ءَ آئی ءِ دست ءِبر ددست جت ءُ گشت من ءَ ئِے دئے ۔۔ت
ئی کمک ءَ کناں تو وتی جند کشت ءُ ایر کت۔دو بَجن ءِ شرکنگءَ پد بادشاہ ءَ کار یلہ دات ءُ پدءَ وتی جست کت اَنت۔درویش پاد اتک ءُ گشت ئِے تو نوں د َم کن پژمندھیں کارءَ من وت کناں۔
بادشاہ ءَ برد نہ دات ءُ گوں وتی کارءَ دلگوش بوت۔یک کلاکے گْوست ءُ پد ءَ دگہ کلاکے۔ روچ درچکانی پُشت ءَ برکت بوّان اَت۔بادشاہ ءَ برد زمین ءِ سرءَ ایر کت ءُ گشت اگاں تو منی جستانی پسو ءَ نہ دیئے گڑا من واتر رواں۔
’’آنگو بچار یکے پہ تچگ پہ ما پیداکیں‘‘۔ درویشءَ گشت۔
’’بیا باریں چارایں کَے اِنت‘‘۔
بادشاہ ءَ چَکّ جت چار اِت یک ریشّوئیں مردے ءَ لاپ دست ءَ اَت چہ جنگل ءَ تچان ءُ پیداک اَت ۔ آئی ءِ لنکک چہ ھون ءَ میچّل اِت اَنت۔نزیک ءَ رسگ ءَ گوں آ تُست ءُ کپت۔
آ نہ سُر اِت ءُ دردءُ پریات ءِ سُبکیں توارے گوشاں کپت۔
بادشاہ ءُ درویش دیم ءَ کنز اِت اَنت ءُ چار اِت اِش داں آئی ءِ لاپ ءَ بلاھیں ٹَپّے پِر اَت۔بادشاہ ءَ وسیں زور جت ءُ ٹپّ سپا کت ءُ ملم جت ءُ بست۔وھدے ھون رچگ بند بوت گڑا ریشّوئیں مردءَ بو٘د کت ءُ آپ لوٹ اِت۔
بادشاہ ءَ پرآئی ءَ آپ آؤرت۔
تنا وھدی روچ برکت اَت ءُ ھوا وشّ اَت۔بادشاہ ءُ درویشءَ ھمے درامدیں مرد گپت کرگین ءَ نپادءِ سرءَ واپینت ءُ آئی ءَ چم زّ کت اَنت۔
بادشاہ کاراں انچو ژند کتگ ات کہ سر ءِ ایر کنگ ءَ گوں واب کپت۔آ گرماگی گْونڈیں شپ ءَ پہ ایمنی وپتگ ات۔وھدے آئی ءَ بُست کت گڑا ٹپی ایں مرد ءَ وتی دْرپشوکیں چم بادشاہ ءَ سکّ داتگ ات اَنت ءُ چارگ ءَ ات ئِے ءُ بادشاھے آگھی ءَ دیست دمانءَ گوں وتی نا توانیں توار ءَچرآئی ءَ پھلی یے لوٹ اِت۔
بادشاہ ءَ گشت بِیرگ ءَ من تو دوئیں درامد اِیں تو پرچا چہ من پھلی لوٹگ ءَ ئے۔
تو منءَ پجاہ نیارئے بلے من ترا زانگ ءَ آں۔من تئی د َین داراں ءُ ادءَ من وتی برات ءِ کو٘ش ءِ بیر ءِ گرگ ءَ اتکگاں۔من زانتگ کہ ادءَ تو ایوک بَے ءُ واتری ءَ من ترا کُشاں۔
وھدے روچ برکت بوت ءُ تو نیاتک ئے گڑا تئی شوھازءَ منی سر تئی سپاھیگانی کرءَکپتگءُ آھاں منی سرءَ بیڑ برتگ ءُ من ٹپی بوتگاں ءُ چہ اودءَ در شتگاں۔اگاں پہ وھد ءُ موسم منءَ دواءُ درمان کنگ مبوتیں گڑا مرتگ اِتاں۔من تئی کشگ ءَ سرگپتگ اتاں ءُ تو منی ساہ رکینت۔داں زندگ ءَ تئی منتوارءُ ھزمتکار باں۔من ءَ پھل کن۔
بادشاہ ءَ آ پھل کت ءُ آئی ءِ برات ءِ برتگیں جائیداد پدءَ دات اَنتءُ وتی شاھی تبیب پرمات کہ اِلاج ءَ ئِےبکن۔بادشاہ درویشءِ چارگ ءَ ڈن ءَ در اَتک داں درویش سر سُلونٹکی نشتگءُ بَجناں توم چنڈگ ءَ اِنت،بادشاہ ءَ گڈی رندءَ پدءَ وتی جست کت اَنت۔
درویش ءَ نندوکائی گشت کہ ترا تئی جستانی پسو رس اتگ اَنت۔بادشاہ ءَ پہ ابکھی جست کت چونی ءَ ؟
درویش ءَ گشت ترا منی نزوری ءُ آجِزی ءِ سرءَ بزگ نہ بوت ءُ پمن بَجن شر نہ کت ؟
چر آگپ ءَ کہ تو واتری ءَ کشگ بوتین ئے،ءُ تو ادءِ جَلّگ ءَ پشومان ئے؟پمیشا پہ تو شرتریں وھد ھما ات کہ تو ادءَ بند ءُ بَجن شر کنگ ءَ ات ئے ءُ درستاں شرتریں کار ھما ٹپی ایں مرد ءِ چارءُ گُدار اَت اگاں ناں آ گوں تو سَلاہ ءُ بِنا ءَ پیسر مرتگ ات پمیشا پہ تو چہ درستاں شرتریں مردم ھما ات ءُ تو پرآئی ءَ ھرچی کت آ چہ درستاں پر ارزشت تریں کار اَت۔
اے گپ ءَ گیر بدار،درستاں چہ پر ارزشت تریں دمان ھمے دمان ءِ جند اِنت۔اے پمیشا پرارزشت اِنت کہ اے دمان ءَ وھد وتی مستر وت اِنت۔
درستاں چہ پرارزشتیں مردم ھما اِنت کہ آ ھمے دمان ءَ تئی کرءَ بیت ءُ درستاں چہ پر ارزشت تریں کار گوں آئی ءَ نیکی ءِ کنگ اِنت کہ انسان ءَ را ماں دنیا ءَ دیمدیگ ءِ یک ءُ تھنائیں مکسد اِنت۔
