نبیسۆک: نۆرۆز هئیات
اے کِسّه بزّگێن کئومێئے یک یاگیێئے سرا چێرێن و نااِنساپێن شرێئے بابتا اِنت. اے شر چه سِلکارێن هکدیوانێئے نێمگا دارگَ بیت. انچش بلۆچستانا، بلۆچ مهلوک مان چێرێن شران نااِنساپێن سِزا و جَزا دئیگَ بیت. آیان اے هم هکّ دئیگَ نبیت که په وت وکیل بدارنت.
«شما پرچا سرپدَ نبێت، شما انسان اێت، جناور اێت، جنّ اێت، جاتۆگ اێت، آهِر شما چے اێت؟ شما انّوگێن دئورئے مهلوک اِێت؟ شمئے دۆد و رسم و رئواج، شمئے اِلم و تالیم و رۆشنهئیالی. و پدا شمئے کارپد اِش اَنت؟ اے کارپدان جناور هم په وت کنگ ائیبے زاننت. شما انسانیتئے درستێن سیمسر سرگوَست کرتگ‌اَنت. هئو نه؟ انچش اِنت نه؟ شما اے زمینئے سرئے نِشتگێن مهلوکانی ڈئول و پئیما نه‌اێت. اگن شما وتارا په زۆر شهم و راهدارێن مهلوکَ گوَشێت، گڑا شما هما مهلوکانی وڑا اێت که آیانی گوَست گۆن سیاهێن و مزمّتێن لبزان نبشته کنگ بوتگ‌اَنت. انچش که آ، وتی بدکارێن کارپدانی پُشدرا جُست و پُرس کنگ بوتگ‌اَنت، انچش شما هم جُست و پُرس کنگَ بێت، و انچش شمئے گوَست هم گۆن سیاهێن لبزان نبشته کنگَ بیت. شمئے هاکمیئے کلات هم یک رۆچے ڈۆریت و کپیت. پرچا که وهد په کسّا نه‌اۆشتیت، هر رۆٹِکّا رۆبرکتے هست.»
آ، اے گپّان یک و یک و نرم و نرما کنان ات، تانکه آییئے درستێن هبر شرّیئے سرا هکدیوانئے نِشتگێن مردمانی سمجا بیاینت. اے گپّانی جنگا رند آ وت جێڑگا لگّت: «اگن اِشان انسان و انسانیتئے دۆد و دستور بزانتێن اِشان منا ادا انچۆ ازاب نکرتگ‌ات. هئیر، منا لَٹّ و کُٹِّش نکرتگ بله منا اینچۆ بێسر و بێپادێن جُست وشَّ نبیت. منا بسّ اِشانی جُستان دلسیاه کرتگ.
من پێشا، رۆچِ مرۆچی و تان هئیات اے گپئے سرا اۆشتان: «من آزاتێن ارواهێئے مالک آن، منا هچبر وشَ نبیت منی آزاتیا مردمے بپرۆشیت و منی زندئے گوازێنگئے هکّئے سرا منا جست و پرس بکنت. و آ هم مپتِ هدا!»
چه بازێن جێڑگا رند آییا اۆپار نشُت و پدا هبر کنگ بندات کرت، بله اے رندی گۆن ترندێن تئوار و اکل و هۆش و بالگێن مردمێئے وڑا وتی گپّان سلکارێن دادگرانی دێما اێر کنان اَت.
نگوشئے آ بیست و یک سالی چُکّے ات. چه آییئے هبران اے زانگ بوت پوره آییا زندئے هر پئیمێن سکّی و سۆری دیستگ‌اتنت. گۆن مهکم و زانۆگرێن هبران اے گُمان کنگ بوت پوره آ شست هپتاد سالی مردمے اَت.
«ما په زۆر گنگ کنگ، گۆن وتی مردمان سندگ و دور کنگ و لۆگ و مێتگ بدر کنگ، شدیگ و تنّیگ کنگ، چۆ جناوران پاٹِکّ و ٹٹان کئید کنگا ترسئے آماچَ نبێن. ما په مِهر، اێمنی، همّت و گۆن یک و دومیئے همتئوار بئیگئے لۆلی و سپتان رُستگێن. ما چۆ گلابئے پلّئے بۆا تالانَ بێن وتی دیارئے سرشپئے کئوشا و سهبئے سمینا.»
آییئے هبران هکدیوانئے نشتگێن مردم هبکّه کرتنت که آ اے پئیمێن هئیالے داریت. آییئے آزات‌تبێن هئیالانی مانا چُش ات: «اێمنیئے راهئے شۆهازا تهارێن و دراجێن دمک الّمَ کئیت، بله اے زانگ ببیت، تهارێن دمکانی گڈسر رژنایی اِنت.»
سلکارێن هکدیوانئے مردم نون یکدومیا چارگا لگّتنت، بله اے دمانا هچ هبرِش نکرت. آ ترُکّ و نُکّ اتنت. انچش گندگ بوت آ وتی جندا جست و پرسا اتنت، «گڑا واکی انچشَ بیت، اے مردم گارَ نبنت، اشانی پجّار گارَ نبیت، اے په لوٹّ و پُل کنگ، شدیگ و بزگ کنگ و درپَدر کنگ گار و هلاسَ نبنت؟ اے پرچا بندیگێن مرُگانی وڑا بال کنگئے وابا زبهر نبنت؟»
هامۆشیے اَت! آییئے دست بۆجگ بوتنت. دمانێا رند آییا وتی چمّانی پستگێن پُچّ پَچ کرت و چمّی چست کرتنت و چارتی که تهارێن کۆٹیێا آرگ بوتگ‌اَت. آییئے دێما دراجێن میزّے اێر اَت و میزّئے دێمی نێمگا پنچ مردم نِشتگ‌اَت. آیانی پشتا پنچ مردم اۆشتۆک اَت. و دگه یک مردمے کۆٹیئے اے سر و آ سرا رئوگ و آیگا اَت.
آییا وتی پشتی نێمگا نچارت بله همے دمانا یک مردمێا شاکارت. گڑا آییا سما بوت که آییئے پشتا هم یک مردمے اۆشتاتگ. کۆٹیئے تۆکا کلّ دوازده مردم مان اَت.
نون جست و پرسئے بهر هلاس بوتگ‌اَت. آییا دیست که نون ٹێبلئے سر هالیگ اِنت. چیا که ٹرایلئے بنداتی وهد و پاسان آییے چمّ بندۆک بوتگ‌اَنت، و اے دمانا بازێن کاگد و کلمانی نبشته کنگئے تئوار اَت. آییا زانت اشانی کرّا آییئے درستێن اهوال هست‌اَنت: آییا کجا وانتگ و کجام کجام پڑا وانتگ، کجا کجا سپری کرتگ کار و رۆزگارئے واستا و په بزّگێن مهلوکانی هالپرسیا کجام کجام مێتگان پندی جتگ.
جُست و پُرسئے هلاسیئے وهد نزّیکّ اَت. سلکارێن دادگرانی ائولی دیوان اَت که گێشێن وهدے نزرتگ‌اَت. دادگرانی بێسر و پادێن جستانی سرجم بئیگا پێسر، آییا وتی درستێن هبر آیانی دێما اێر کرتگ‌اتنت. ٹرایلئے هلاسیئے جارا پێش، گۆن اے شئیرا وتی هبری هلاس کرتنت.
گۆش دارێت
همینچک گێش مارا ازاب کنێت
ما دو همینچک گێش شمئے دێما اۆشتێن
چۆ گلابئے پلّئے بۆا تالانَ بێن
وتی سرڈگارئے کلّێن پهناتان.
